کد مطلب:3436 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:26

گنجینه پرسمان » اجتماعي و فرهنگي

در مواردي كه به دليلي نمازم را دير بخوانم يا قضا شود، ترس شديدي وجودم را فرا ميگيرد و به خاطر ترس شديد از خداوند نماز ميخوانم، لطفاً مرا راهنمايي كنيد.

اين حالت خوبي است كه شما داريد، و دليل بر پاك بودن روح شما و آلوده نشدن به رذايل اخلاقي است; سعي كنيد آن را حفظ كنيد. مؤمن بايد اين حالت را داشته باشد كه اگر خطايي از او سر زد، ناراحت شود و خدا را به ياد آورد و خود را در پيشگاه او ملامت و سرزنش كند كه چرا اين خطا از او سر زده است، لكن سعي كنيد به هر دليلي نمازتان قضا شده، طلب آمرزش كنيد و تصميم بگيريد كه تكرار نشود; توبه و استغفار از خطا سبب ميشود كه روح، صفا پيدا كند، و رذايل اعمال به حسنات تبديل شود. در سورة فرقان آية 70 آمده است: إِلآمَن تَابَ وَ ءَامَنَ وَ عَمِلَ عَمَلاً صَـَـلِحًا فَأُوْلَغكَ يُبَدِّلُ اللَّهُ سَيِّ ?‹َاتِهِمْ حَسَنَـَتٍ وَ كَانَ اللَّهُ غَفُورًا رَّحِيمًا ; مگر كسي كه توبه كند و ايمان آورد و عمل صالح انجام دهد كه خداوند، گناهانشان را ميبخشد و سيئات اعمال آنها را تبديل به حسنات ميكند، و خداوند، آمرزنده و مهربان است.

اين لطف و كرم الهي است كه در صورت توبه، افزون بر بخشش آن گناه، حسنه و پاداش نيز به او ميدهد; امّا در مورد اين كه انسان، نماز و عبادت خويش را تنها به خاطر ترس شديد از خداوند و يا براي اميد به پاداشهاي اخروي و نعمتهاي بهشت انجام دهد، اين نوع عبادت نيز، صحيح است، و انگيزة بيشتر مردم، در انجام نماز و روزه و ساير عبادت، همين است. لكن زيبنده است كه انسان عبادت را به خاطر اين كه خداوند مستحق عبادت است، انجام دهد; ذات مقدس كه خالق انسان و همة جهان هستي است، و مستجمع همه صفات كمال و جمال است، لايق پرستش و عبادت است، شايسته است كه انسان پيشاني را در مقابل او به خاك بگذارد، كه اين نوع عبادت، بهترين عبادت است. در روايتي عليميفرمايد: بعضي از مردم، خدا را عبادت ميكنند، به اميد پاداش و نعمتهاي جهان آخرت، و اين عبادتِ تجّار است. ]تاجر به اميد منفعت و سود، تجارت ميكند[ برخي ديگر خدا را از ترس دوزخ عبادت ميكنند و اين عبادت بندگان است. ]غلامان از ترس، اطاعت مولاي خود ميكنند.[ برخي ديگر خدا را عبادت ميكنند تا شكر نعمتهاي او را به جا آورند; اين نوع عبادت آزادمردان است و اين بهترين عبادت است.(نهج البلاغه، فيض الاسلام، حكمت 229، ص 1182.)

و خود آن حضرت فرموده است: الهي ما عبدتك خوفاً من نارك و لا طمعاً في جنّتك بل وجدتك مستحقاً للعبادة; خدايا به خاطر ترس از جهنّم تو را عبادت نميكنم و نيز به خاطر طمع در بهشت، بلكه تو را مستحق عبادت و پرستش ميدانم.